2100 alpaca's!

Ik ben nog geen 24 uur terug uit Kentucky. Net mijn allereerste wilde kolibrie zien rondvliegen, het wordt eindelijk echt lente hier. Net een heftige onweersbui, ik was net binnen met Buddy, we zijn alleen 'thuis' vandaag. Even tijd om te relaxen! Ik heb een beetje een wisselend humeur vandaag. Eergisteren is Vera overleden en het voelt heel raar om hier te zijn in plaats van thuis. Gelukkig bestaat de telefoon en die heb ik dan ook goed gebruikt.

Ik zal nu vertellen over mijn trip naar de grootste alpaca show ter wereld. Ik denk dat het een lang verhaal wordt en er komen veel alpaca's in voor dus misschien vindt niet iedereen het even boeiend!

Woensdag de 17e stond ik op om kwart voor 6. Dat is een ware marteling voor mij! Maar als ik eenmaal opgestaan ben valt het wel mee. Het is meer het probleem om me los te maken uit de 'warme greep' van de dekens! Ik was snel klaar met inpakken en toen snel naar het vliegveld. Ken bracht Marsha en mij maar ging zelf niet mee naar de show.

Het vliegtuig was best klein. 2 stoelen, gangpad en weer 2 stoelen. Er paste maar ongeveer 50 mensen in! Marsha gaf me haar raamplaats dus ik heb heerlijk 2 uur uit het raam zitten kijken naar amerika kilometers onder me. Wat een leeg land! Heel veel landbouw. Graanvelden, grote boerderijen.. Hier en daar een meer of rivier. Na 2 en een half uur in Memphis waar we ons naar de gate voor ons volgende vliegtuig haastten.. 2 uur vertraging. Verdomme! Dus toen hebben we gezellig zitten kletsen met een paar alpaca breeders die ook naar de show gingen! Ik kende ze van internet, grappig. Ze waren erg verbaasd dat ik al hun dekhengsten ken!

Marsha en ik deelden een hotel kamer. Toen we onze spullen er hadden neergezet zijn we snel even naar het grote gebouw gewandeld waar de show zou plaatsvinden. Al de dieren waren er al in hun stallen en hun eigenaren waren hun nog aan het verzorgen. Even rondgelopen en even wat spullen voor ons 'stalletje' voor 'the suri network' neergezet.

Marsha kent iedereen omdat ze voor de grote alpaca organisatie AOBA (alpaca owners and breeders association) heeft gewerkt. We ontmoette vrienden en daar zijn we mee uit eten geweest in een groot luidruchtig steak restaurant. Ik moest van Marsha iedereen leren kennen, ik erg verlegen natuurlijk. Maar had het wel naar mijn zin.

De volgende ochtend vroeg op.. Om 6 uur weer.. Maar dat vond ik niet erg want ik wilde heel graag terug naar al de alpaca's. Er was daar een groot ontbijt en de president van AOBA hield een veel te lang en saai praatje. Daarna ging ik alle stallen langs.. tenminste dat probeerde ik. Wow wat een super dieren! Ik heb de alpaca industrie van amerika jaren bestudeerd. Elke dag zit ik uren op alpacanation.com en daardoor weet ik heel erg veel over bloedlijnen. Dus ik ging op zoek naar farms die ik kende en dieren waarover ik gelezen had.

Al die jaren is een farm me heel erg opgevallen: Alpacas de la Patagonia. De mensen zagen er aardig uit, de dieren waren super, en ik las hele goede dingen over ze. Elk jaar gaan ze naar de shows toe. Dus ik op zoek maar ik kon ze niet vinden. Erg teleurgesteld daarover ging ik maar weer eens terug naar de Suri Network plek. Aan het eind van de dag liepen we naar de uitgang. Iemand liep ons tegemoet. Grappig dat ik allerlei mensen herken omdat ik ze jaren in de tijdschriften heb zien staan! En ik wist meteen wie dit was! Hugo van de farm waar ik zegmaar fan van ben! Marsha introduceerde me en hij wist meteen dat ik wel eens met zijn vrouw heb geschreven. Na 3 keer handen schudden gingen Marsha en ik er vandoor. Ik had een uitnodiging gekregen om in zijn stal te komen om zijn dieren goed te kunnen bekijken, de wol enzo. Ik tevreden!

Die avond was de 'meet and greet' en daar gingen we naar toe. Daar onmoette ik ook allemaal mensen. Ik kreeg bier (in een cola beker zodat het niet op viel) en had het erg naar mijn zin. Ik heb Mary Goodman ontmoet waarmee ik een paar jaar geleden eens mee heb geschreven, ze was dat niet vergeten en de blik in haar ogen, haar gezichtsuitdrukking, was hilarisch toen ze erachter kwam dat IK het was. Ik geloof dat ze me die avond 5 keer gehugged heeft. Ja op die manier raak je wel gewend aan dat Amerikaanse gedoe! Ook leerde ik de goede vrienden van Marsha en Ken kennen, de Knoblocks, en Dave Belt van Alpacas Magazine waarvoor ik twee keer geschreven heb. Maar hij viel me een beetje tegen, hij was niet bepaald spraakzaam en hij zei dat ik beslist niet de bus naar NY moet nemen, veel te gevaarlijk. Iedereen vind het een goed idee dat ik dat doe, ook Amerikanen, dus ik hecht niet veel waarde aan deze waarschuwing van Dave.

De volgende dag heb ik veel naar de shows gekeken en heb zelf ook een dier geshowd! Dit deed ik voor Tony Cotton die suri alpaca's heeft. Ze wilde showen in de 'suri breeder's best' klas en daarin show je altijd 3 dieren. Dus had ze 3 mensen nodig. Ik was erg nerveus want ik had dit nooit eerder gedaan. Maar het viel erg mee, het was niet moeilijk. Helaas kregen we geen prijs maarja daar kan ik niets aan doen, het gaat om schoonheid van het beest. Ook heb ik die dag de dieren bekeken die in de veilig zouden zijn die avond. Dit heb ik samen met een keurmeester gedaan dat leek me wel interessant (dezelfde mevrouw als waarmee Marsha en ik in Memphis mee hadden gepraat). Ze vroeg me telkens wat ik van een bepaald dier vond en steeds was ze het met me eens. Ze vertelde me ook nog een paar interessante dingen over het keuren van alpaca's dus ik was erg blij.

De auction was eigenlijk best saai en duurde erg lang maar ik wilde het meemaken dus heb ik 5 uur zitten kijken helemaal tot het einde. Marsha ging er na een kwartier al vandoor. Sommige van de dieren (die ik ook gezien had) werden voor goede prijzen gekocht, andere niet. Een vrouwtje bracht $100 000 op! Een van de dieren van Alpacas de la Patagonia ging voor $52 000, ook niet slecht, en een paar voor rond de $70 000 maar meeste dieren werden gekocht voor rond de $25 000-30 000.

Zaterdag heb ik weer veel naar de shows gekeken. Op een gegeven moment werd ik op mijn schouder getikt en daar was Hugo. Even staan kletsen en toen gevraagd of ik zijn dieren mocht zien. Dat was oke. Ik helemaal in mijn element mocht de keurmeester spelen en ik was verbaasd dat de dieren zelfs mooier waren dan in de foto's.

Ook heb ik de dieren van keurmeester Sharon Loner mogen zien. Ik had al de dieren op internet uitgebreid bestudeerd dus heel gaaf om ze nu in het echt te zien. Een van die dieren was de vorige avond verkocht voor $35 000.

Ik wilde graag wat alpaca spullen kopen want ondanks dat ik verslaafd aan de beestjes ben had ik niks van de wol. Samen met Shana Knoblock alle stalletjes afgegaan en ik wist maar niet wat ik hebben wilde. Ik besloot dat het een shawl zou worden omdat je dat in de winter en zomer kunt gebruiken. Maar Marsha had een jasje gezien waarvan ze dacht dat ik het mooi zou vinden. Inderdaad, prachtig. Er waren allerlei verschillende kleuren en ik heb rood gepast en lichtbruin en zwart. Ik besloot dat zwart het mooist was. 'Ok,' zei de verkoper, 'dan is het nu van jou.' Ik denk dat ik hem een beetje vreemd aanstaarde op dat moment. 'How much do you get from me?' Hij lachte en vertelde me dat ik me daar niet druk om moest maken. Ok, dan niet. Waar was Marsha trouwens gebleven? Toen ik haar terugvond kwam ik erachter dat dit haar cadeau voor mij was. Ik natuurlijk helemaal blij. Dus nu heb ik een prachtig jasje en ook een hele mooie shawl: bruin met koperkleur, 70% alpaca en 30% zijde.

's Avonds was het 'gala banquet' tijd. Ik had eigenlijk niets bij me voor zoiets dus trok ik het eigenlijk misschien beetje te sexy topje aan dat ik van Mark gekregen had, zwart, mijn Hugo Boss spijkberbroek en de shawl die ik net gekocht had. Toen kon het feest beginnen! Eerst een diner, erg lekker. Er werd gevraagd of ik wijn wilde door de bediening en ik dacht nou als ze het vragen dan hebben ze vast niet in de gaten dat ik het helemaal niet mag hebben hier! Dus ja gezegd. En Marsha had een biertje voor me gekocht dus ik was blij!

In de zaal stonden 2 kartonnen auto's (een tekening van de voorkant van een roze auto) en Marsha wilde graag dat iemand een foto van ons maakte voor een van die auto's. Zo gezegd zo gedaan. Een foto gemaakt maar dat was niet genoeg. We leunden een beetje naar acheteren en vergaten dat we dus tegen iets van karton aanleunden. Maar dat wisten we snel genoeg. We vielen achterover en hebben een halve minuut met slappe lach op de grond gelegen! Oeps! Daarna lange tijd staan kletsen met Hugo en met Randy Welman van American Style Farms die een paar jaar geleden een dekhengst voor een toen wereldrecord kocht. Erg droog en gezellig. Ik kreeg nog een bier, van Hugo deze keer. Marsha dronk de hele tijd wijn en werd steeds vrolijker. Shana en Tasha moesten erg lachen daarom en Hugo en Randy zeiden telkens 'your american mom is crazy!' Vervolgens deed Marsha pogingen om mij aan het dansen te krijgen maar dat is haar niet gelukt.

De Knoblocks, Hugo, Randy, Marsha en ik waren zo ongeveer de laatsten die weggingen. Een aantal ging daarna nog naar de bar maar dat wilde Marsha niet. Mij had dat wel gezellig geleken. Ik had bijna niks gedronken en was volkomen helder. Na een dart feestje van Mark en zijn bodyguard collega's ben ik iets voorzichtiger met alcohol, ik heb toen een glas gesloopt en dat vond ik niet zo'n succes. Marsha bleef zeggen dat ze niet teveel gedronken had maar ze was de enige die dat dacht. Ze viel bijna om toen ze iets van de grond wilde oprapen en dat was erg grappig. Kortom, een heleboel gelachen die avond. Voor foto's van mij met allerlei mensen (voornamelijk mannen! Marsha wilde eigenlijk niet dat ik de foto's zou laten zien.. Maar ze zijn niet zo erg als het klinkt hoor.) zie http://www.putfile.com/steffievandenakker

Die nacht niet goed geslapen, had net het slechte bericht over Vera gehoord. Het eerste wat ik de volgende morgen deed nadat ik naar het alpacagebouw was gewandeld (Marsha sliep nog) was Luc en Nora bellen. Daarna rondgelopen en gedag gezegd. Weer een hug gekregen van Mary Goodman, haar alpaca met zijn grappige snuit keek toe. In totaal die ochtend maar liefst 6 mensen gehugged, ik begin het zowaar te leren! En toen was het al tijd om naar het vliegveld te gaan. Om 11.30 was ik alweer in de lucht, deze keer in een vliegtuig waar maar 30 mensen in pasten. Op naar Houston Bush Airport in Texas, yikes! En daarna naar Denver waar Ken ons ophaalde, en weer gehugged.

Dus vandaag ben ik aan het relaxen. Nogmaals Nora gebeld om wat langer met haar te kunnen praten dan slechts 4 minuten mobiel. Ook met Mark gepraat want die was net even bij Nora langsgegaan.

Het is inderdaad een lang verhaal geworden dus ga ik er nu mee stoppen. Morgenochtend vertrek ik naar de alpaca farm in Bellvue, CO, en 2 juni vertrek ik met de bus naar New York, waar ik op 4 juni om ongeveer 21.00 zal aankomen. Maar in de tussentijd kan ik vast nog wel wat updates doen.

Groetjes,
Steffie